Kino Niezależne w Cieniu Systemu: Czy Nowi Reżyserzy Tracą Swoją Wizję?

Istnieje niepokój w niezależnych kręgach filmowych, że dynamiczni nowi filmowcy zostają wciągnięci do systemu studia, który nie dba o ich głos reżyserski i wizję artystyczną, lecz czerpie korzyści z wykorzystywania i odrzucania wschodzącego talentu. Przykłady takie jak “Eternals” Marvela zatłumiły Chloé Zhao, a “Fantastyczna Czwórka” zniszczyła Josh Trank z “Chronicle”. Czy ten trend dotyczy również Garetha Edwardsa?

Triumf Niezależności: Przypadek “The Creator”

Po zdobyciu doświadczenia przy niskobudżetowym filmie “Monsters”, Gareth Edwards poświęcił większość ostatniej dekady na dostarczanie imponujących produkcji przy dużych budżetach. Jego “Rogue One” pozostaje najlepszym “Gwiezdnymi Wojnami” od czasów, gdy Darth Vader nie był ojcem Luke’a. Teraz krąg się zamyka, a oryginalność zaczyna zwyciężać. “The Creator” to kolejny przykład, jak niezależny reżyser może osiągnąć sukces, dzięki zaufaniu zdobytemu od dużych finansistów. W świecie, gdzie większość filmów przykuwa uwagę widzów za pomocą efektów specjalnych i znanych gwiazd, “The Creator” wyróżnia się swoją autentycznością i głębią przekazu, stanowiąc powiew świeżości w przemyśle filmowym.

Poruszający Triumf Kina Niezależnego

Film jest porażającym triumfem, rozległym i majestatycznym spektaklem, w którym pomysły i obrazy współistnieją na korzyść transcendentnie angażującego doświadczenia. To kino wydarzeń w najbardziej przemyślany sposób, czerpiące korzyści również z obfitości serca i duszy. W dużej mierze zasługa tu należy się prowadzącej parze Edwardsa. John David Washington wnosi zmienną konfliktu do roli zgorzkniałego weterana sierżanta Joshuy Taylora, a nowa aktorka Madeleine Yuna Voyles jest obrazem niewinności w roli, którą nazwał Alphie.

THE CREATOR Podsumowanie

Błędem byłoby uważać “The Creator” za śmiały skok w dotychczas nieznane narracje, ale jest to prostota dobrze wykonana. Film ten nie tylko zachwyca jako dzieło sztuki, lecz również stawia ważne pytania o miejsce niezależnych reżyserów w przemyśle filmowym. Czy ich wizje utrzymają się w gąszczu dużych budżetów i wymagań studiów? To pytanie pozostaje otwarte, ale “The Creator” udowadnia, że autonomia artystyczna może nadal przeważać, nawet w świecie komercji.

Spośród wszystkich gatunków filmowych, science fiction od dawna jest najbardziej bystre w rozpoznawaniu specyficznego skłonu ludzkości do bycia architektem swojego własnego upadku. Do wykorzystywania, nadużywania i wyczerpywania zasobów naturalnych świata stworzonego na miarę jej potrzeb potrzebna jest organiczna inteligencja. Ziemia jest tutaj uchwycona z uroczo szerokim spojrzeniem. Jest piękna sekwencja podróży autobusem, w której Joshua i Alphie rozmawiają na tle pełnym znaczenia. Zamiast inwestować miliony w cyfrowe kreacje komputerowo generowanych widoków, Edwards kieruje ekipy kamerowców w podróż po świecie w poszukiwaniu gotowej piękności. Niewiele tu jest efektem pracy studia, a podejście Edwardsa skłania się ku tematycznie adekwatnej stylizacji partyzanckiej.

Udostępnij

Udostępnij na PintereścieUdostępnij na FacebookuUdostępnij na Twiterze

Sama science fiction jest tu jak podręcznik. Z pewnością Edwards i współautor Chris Weitz nie wstydzą się swojego długu wobec takich dzieł jak "Łowca Androidów", "Sztuczna Inteligencja" i "Akira". To walka ludzkości z sztuczną inteligencją w dystopijną, powojenną przyszłość. Aktualne, ale znajome. Rok to ambitne 2070. Sztuczna inteligencja osiągnęła emocjonalną świadomość, a inżynieria protez umożliwia teraz replikację wyraźnie realistycznej skóry. Po nieudanej tajnej operacji dla amerykańskiej armii pięć lat wcześniej Joshua ponownie znajduje się po drugiej stronie granicy wroga, gdy okazuje się, że jego narzeczona (Maya, grana przez Gemmę Chan) może przeżyć swoją tragiczną "śmierć" w Nowej Azji.

Nad akcją unosi się statek masowej zagłady. Pięknie zaprojektowany statek sci-fi, uzbrojony po zęby w broń nuklearną. Na ziemi, Nirmata, lider SI, uważa się za zbudowanego broni zdolnej go zniszczyć. Broń ta może nawet mieć moc zakończenia wszystkich wojen. Byłoby niedoprecyzowane ujawnienie więcej, ale być może wszystko nie jest takie, jak można by się spodziewać. W polityce jest subtelność, równowaga nawet, a sama wojna to tylko jeden element narracyjnej układanki Edwardsa. Przyjdźcie po ekscytującą prezentację futurystycznej wojny, zatrzymajcie się i zobaczcie oddanie filmu emocjonalnej rzeczywistości świata, który przedstawia. To surowe i odbijające obraz naszego własnego świata.

Udostępnij

Udostępnij na PintereścieUdostępnij na FacebookuUdostępnij na Twiterze